Rajd po Pogórzu Gorlickim z bazą noclegową w Bieczu. Przejechaliśmy ponad 180 km zwiedzając najważniejsze i najciekawsze miejsca okolic Biecza.
Oto niektóre miejsca , które zwiedziliśmy podczas tej wycieczki rowerowej.
Biecz – miasto w południowo-wschodniej Polsce, w województwie małopolskim, w powiecie gorlickim. Leży nad rzeką Ropą, na jednym ze wzgórz Pogórza Karpackiego. Był miastem królewskim Korony Królestwa Polskiego. Do połowy XVI wieku był jednym z największych miast w Polsce dzięki posiadaniu statusu miasta królewskiego.
Kościół pw. św. Michała Archanioła w Binarowej – późnogotycki kościół parafialny. Kościół jest jednym z najcenniejszych zabytków Pogórza Ciężkowickiego. Kościół z ok. 1500 roku jednonawowy, z drewna jodłowego . Znajdują się w nim wyjątkowo cenne malowidła z XVI-XVII w. oraz gotyckie rzeźby z XIV wieku m.in. pozostałość ołtarza Czterech Świętych Dziewic. Kościół w Binarowej należy do najcenniejszych i najlepiej wyposażonych budowli tego typu zachowanych w Europie środkowej. Obok najstarsza znana drewniana wieża przykościelna z 1596 roku
Kościół św. Filipa i św. Jakuba - drewniany kościół filialny w Sękowej pod wezwaniem św. Filipa i św. Jakuba, Lista UNESCO. Wzniesiony na początku XVI wieku (ok. 1520 r., najpóźniej w 1522), należy do najpiękniejszych polskich zabytków drewnianych. Ściany z ręcznie ciosanych, modrzewiowych bali pokryte są w całości gontem. Przed 1888 r. pokryty polichromią o motywach neogotyckich.
Skansen archeologiczny "Karpacka Troja" w Trzcinicy
Badania archeologiczne potwierdziły, że historia tego miejsca sięga początku epoki brązu, czyli 2100 r. p.n.e. Podczas wykopalisk znaleziono tu ok. 150 tys. unikalnych w skali europejskiej zabytków. Przeprowadzone badania pozwoliły odtworzyć najwcześniejszą historię grodu, sięgającą ponad 4 tys. lat wstecz.
Ok. 1650 lat przed Chrystusem przybyła tu ludność zakarpacka. Prowadzili handel dalekosiężny między morzem Bałtyckim a Śródziemnym. Rozbudowali obwarowania, wybudowali drogę. Po pożarze grodzisko przebudowano i powiększono do 2 ha.
Ok. 1350 r. p.n.e. osada uległa całkowitej zagładzie. Widzimy las na długo przykrył to, co zostało po grodzisku. Aż do VIII wieku n.e., bo wtedy pojawili się tu Słowianie. Zachwyceni wzgórzem i siłami, które się z niego wyłaniają, na bazie widocznych jeszcze reliktów obwałowań z epoki brązu, wybudowali tu wielki gród słowiański. Prawie 3,5 ha powierzchni otoczonej pasmami wałów obronnych, które jeszcze dziś mają gdzieniegdzie 10 m wysokości i 20 szerokości u podstawy. W parku archeologicznym, zostały zrekonstruowane dwie wioski: słowiańska z IX wieku i druga z początków epoki brązu.
